Back to the basic!!!
Door: Arianne
Blijf op de hoogte en volg Arianne
06 November 2011 | Oeganda, Kyotera
Finally na 2 weken van radiostilte toch nog een teken van leven mij uit the middle of nowhere, werd tijd niet? De mogelijkheid tot internet en ook mobiele verbinding is best lastig en doet het vaker niet dan wel. Het is echt terug naar de basis, vaak geen stroom, koud water, slechte tot geen verbindingen. Niks geen luxe meer met warme douchen, apparaten en machines…gewoon weer ouderwets pen en papier, douchen met een hartverzakking, wassen met de hand en avonden door brengen bij het olielampje…maar het went;)
De eerste 2 weken zijn omgevlogen en was best even mijn weg zien te vinden. Vooral de eerste dagen werden gekenmerkt door veel tegenslagen en dat begon al in Nederland want na ingecheckt te hebben op Schiphol bleek er een onderdeel van het vliegtuig kwijt te zijn. Door de vertraging zou ik mijn vlucht in Cairo missen waar ze me overigens gewoon heen wilden sturen zonder zich ook maar enig moment te beseffen dat ik daar dan voorlopig vast zou zitten, aangezien mijn vlucht maar één keer in de 3 dagen naar Uganda vertrok. Nou klinkt 3 dagen Egypte heel aantrekkelijk, maar niet wanneer je weet dat er een hele groep mensen in Uganda op je staat te wachten om door te reizen. Uiteindelijk werd mijn hele vlucht gecancelt en wilde ze me in een hotel in Amsterdam droppen, waar ik uiteraard voor bedankte. Na zeer onklantvriendelijk te zijn behandeld, 5 uur van discussiëren, uiteindelijk zelf een nieuwe vlucht te hebben gezocht en ze gesmeekt te hebben om me over te boeken, had ik precies een uur om mijn vliegtuig te halen en zij om mijn bagage van vliegtuig te verwisselen…ik had het kunnen weten…
Na uiteindelijk toch hoog boven de wolken te zitten in een enorme lawaaiige nachtvlucht, met een Keniaan die de hele vlucht z’n stoel naar achter had, me tv die het niet deed, de 2 uur slaap die me net aan werd gegund, een uur vertraging in Kenia voor m’n volgende vlucht, lande ik na 24 uur dan uiteindelijk toch in Uganda…wat was ik blij toen ik er was. Helaas was deze blijdschap van korte duur toen ik erachter kwam dat mijn koffer (uiteraard) niet was meegekomen en niemand me op het vliegveld stond op te wachten…stond ik daar, met een rugtasje en me Nederlandse telefoontje in de middle of nowhere…toen was de wereld wel even te klein…
Toen ik dacht de eerste dag alles wel te hebben gehad, had ik het mis…de rollercoaster ging nog even door. Het appartement waar ik nu inzit is zeg maar een combinatie van een kippenhok vol hanen, discotheek, kindercrèche, radiostation, bouwput en de ghetto van New York in één… Heel bizar!
Van 5 tot 6 hebben we de hanen, van 6 tot 18 uur de bouwvakkers, waarna de muziek in de kroeg aan de overkant begint en wel zo hard dat het huis gewoon trilt.… Zelfs als de stroom uitvalt is er geen stilte. Het is alleen maar pikkedonker met nog steeds heel veel lawaai!
Aangezien het bovenste gedeelte van de deuren en ramen uit gaas bestaat, is het super gehorig.
Overdag hoor je alleen maar baby’s huilen, radio’s galmen en hamers die dwars door de muur heen komen. De vrouwen koken gewoon op de gang en hangen er lijntjes vol wasgoed neer…echt zo’n ghetto beeld uit films. Soms word ik er knettergek van en het enige wat ik dan alleen nog maar wil is RUST. Oké…en stiekem ook wel een warme douche…en een plak jonge kaas…en bitterballen :P
Helaas zit dat er allemaal niet in dus zit ik hier met enorme wallen, zie er uit als een uitgedroogd skeletje, al hallucinerend van de lariam (aangezien ik er 3 in 3 dagen moest slikken) is me laptop ondertussen gecrasht en heb ik me eerste malaria test al achter de rug.(gelukkig negatief)
Oke…ik overdrijf een beetje…maar de eerste dagen zijn gewoon echt wennen, acclimatiseren en aanpassen! Gelukkig is er één pluspunt….vanaf nu kan het alleen nog maar bergopwaarts!!! ;)
En dat gaat het ook…De dalen wegen zeker nog niet op tegen alle pieken! Het land is ontzettend mooi, de mensen zijn vreselijk lief, de mentaliteit is echt geweldig en het eten is, uhm, wennen. :P Maar het is genieten hier!!!
Als ik in het zonnetje op een Boda Boda zit (soort moter-taxi met z’n 3e) over de rode weggetjes rijd, langs de klei hutjes waar de kinderen naar buiten rennen, al zwaaiend en springend mazungu (blanke) roepen…Het zijn van die momenten waar ik ultiem van kan genieten! Of wanneer ik een matatu (taxi) neem die werkelijk waar, nooit vol zit! Gister zat ik met 9 zwetende Afrikanen opgepropt in de auto…hoe de chauffeur nog bij de pedalen komt is me echt een raadsel?! De moter die ze uit doen als ze de berg af gaan (scheelt benzine) Foto’s die ze van je maken omdat sommige bijna nooit een blanke zien…Het zijn van die grappige Ugandese dingen…
Toch zit er achter die mooie, grote glimlach van deze mensen ook een enorme keerzijde…Als ik kijk naar wat ze hier hebben, mogen wij ons gelukkig prijzen met alle ontwikkelde mogelijkheden in Nederland. Wat voor ons de eerste levensbehoeften zijn, is hier soms een gevecht om te bemachtigen. De mensen zijn erg arm en mogen blij zijn als ze één goede maaltijd op een dag kunnen veroorloven. Meestal staan ze op met een kop thee met suiker en moeten het daar tot aan het eind van de middag op uithouden. Ondervoeding is hier dan ook een groot probleem. Ëén van de projecten die ik hier doe, is de outreach naar ondervoede kinderen. Wat je dan ziet is niet te omschrijven... kinderen helemaal opgezet of juist zo uitgemagerd en klein, hun haar wat licht word, hun huid wat los laat…De grens tussen leven en dood is hier heel dun! Soms is dat wel even slikken. De kennis en de mogelijkheden laten hier zeker nog te wensen over en het is roeien met de riemen die ze hebben. wat ik echt respecteer van de dokters in het ziekenhuis. Iedereen draait diensten van 12 uur en doet dit elke dag. Als je geluk hebt, heb je na 21 dagen misschien 1 dag vrij. Het leven is hier soms keihard…
Vandaag een baby van een maand oud wat continu stuiptrekkingen had, stopte met ademen, al 2 keer was gereanimeerd, aan de O2 lag, hersenschade had opgelopen en niemand kon vertellen wat het kind mankeerde terwijl het voor onze ogen lag te sterven…De dokters komen dan met vragen als: “Zou dit kind het in Nederland wel hebben overleeft?”…??? Je weet het gewoon niet. In Nederland zou het door allerlei specialisten worden onderzocht maar die mogelijkheid is hier er gewoon niet en vaak ook onbetaalbaar. De dokters doen hier echt alles wat ze kunnen maar er is een grens…ook zij weten niet alles… Het schort gewoon aan kennis maar ook aan mogelijkheden, apparaten, onderzoeken etc. Daaraan merk je dat het nog ver onderontwikkeld is.
Moeders die niet zien dat hun kind sterven omdat ze maar één soort voedsel krijgen, keuzes die je moet maken welke patiënt de generator krijgt als de stroom uitvalt, mensen die doodbloeden omdat er geen bloedtransfusie mogelijk is, kinderen die geofferd worden…Het zijn zaken die hier elke dag voorkomen. Wat mogen wij dan dankbaar zijn in ons ontwikkelde, goed georganiseerde Nederland!!!
Maar ook hier zijn de verschillen Groot. In de stad leiden sommige mensen nog een redelijk bestaan en staan ook nog grote mooie huizen, maar de echte lokale bevolking van het platteland heeft echt bijna niks en moeten soms rondkomen van een maandsalaris van 15000 shilling.(rond de 4 euro) Ik eet hier bijvoorbeeld bewust niet een appel (1200 shilling) op straat omdat ik me dan gewoon schaam, wetend dat de meeste mensen die gewoon niet kunnen veroorloven. Een appel is hier echt een luxe terwijl we in Nederland die allemaal kunnen betalen…Het is een wereld van verschil.
De komende 3 maanden zal ik nog genoeg dingen zien en horen die me zullen verbazen…
Ik zal proberen jullie op de hoogte te houden van al mijn avonturen en belevenissen, tot zoverre het internet en de verbindingen dat toelaten…kan dus wel weer even duren ;)
Een hele dikke knuffel vanuit het warme Afrika,
Liefs!
Ps: Mijn adres is:
Rakai Community Based Health Project
Arianne Kattenberg
PO Box 48
Kyotera, Masaka, Masaka District
Republic of Uganda
Hier geen pakketten naartoe sturen want die komen meestal niet aan...daarvoor heb ik een ander adres in Masaka, maar dan moet je me maar even mailen.;)
De eerste 2 weken zijn omgevlogen en was best even mijn weg zien te vinden. Vooral de eerste dagen werden gekenmerkt door veel tegenslagen en dat begon al in Nederland want na ingecheckt te hebben op Schiphol bleek er een onderdeel van het vliegtuig kwijt te zijn. Door de vertraging zou ik mijn vlucht in Cairo missen waar ze me overigens gewoon heen wilden sturen zonder zich ook maar enig moment te beseffen dat ik daar dan voorlopig vast zou zitten, aangezien mijn vlucht maar één keer in de 3 dagen naar Uganda vertrok. Nou klinkt 3 dagen Egypte heel aantrekkelijk, maar niet wanneer je weet dat er een hele groep mensen in Uganda op je staat te wachten om door te reizen. Uiteindelijk werd mijn hele vlucht gecancelt en wilde ze me in een hotel in Amsterdam droppen, waar ik uiteraard voor bedankte. Na zeer onklantvriendelijk te zijn behandeld, 5 uur van discussiëren, uiteindelijk zelf een nieuwe vlucht te hebben gezocht en ze gesmeekt te hebben om me over te boeken, had ik precies een uur om mijn vliegtuig te halen en zij om mijn bagage van vliegtuig te verwisselen…ik had het kunnen weten…
Na uiteindelijk toch hoog boven de wolken te zitten in een enorme lawaaiige nachtvlucht, met een Keniaan die de hele vlucht z’n stoel naar achter had, me tv die het niet deed, de 2 uur slaap die me net aan werd gegund, een uur vertraging in Kenia voor m’n volgende vlucht, lande ik na 24 uur dan uiteindelijk toch in Uganda…wat was ik blij toen ik er was. Helaas was deze blijdschap van korte duur toen ik erachter kwam dat mijn koffer (uiteraard) niet was meegekomen en niemand me op het vliegveld stond op te wachten…stond ik daar, met een rugtasje en me Nederlandse telefoontje in de middle of nowhere…toen was de wereld wel even te klein…
Toen ik dacht de eerste dag alles wel te hebben gehad, had ik het mis…de rollercoaster ging nog even door. Het appartement waar ik nu inzit is zeg maar een combinatie van een kippenhok vol hanen, discotheek, kindercrèche, radiostation, bouwput en de ghetto van New York in één… Heel bizar!
Van 5 tot 6 hebben we de hanen, van 6 tot 18 uur de bouwvakkers, waarna de muziek in de kroeg aan de overkant begint en wel zo hard dat het huis gewoon trilt.… Zelfs als de stroom uitvalt is er geen stilte. Het is alleen maar pikkedonker met nog steeds heel veel lawaai!
Aangezien het bovenste gedeelte van de deuren en ramen uit gaas bestaat, is het super gehorig.
Overdag hoor je alleen maar baby’s huilen, radio’s galmen en hamers die dwars door de muur heen komen. De vrouwen koken gewoon op de gang en hangen er lijntjes vol wasgoed neer…echt zo’n ghetto beeld uit films. Soms word ik er knettergek van en het enige wat ik dan alleen nog maar wil is RUST. Oké…en stiekem ook wel een warme douche…en een plak jonge kaas…en bitterballen :P
Helaas zit dat er allemaal niet in dus zit ik hier met enorme wallen, zie er uit als een uitgedroogd skeletje, al hallucinerend van de lariam (aangezien ik er 3 in 3 dagen moest slikken) is me laptop ondertussen gecrasht en heb ik me eerste malaria test al achter de rug.(gelukkig negatief)
Oke…ik overdrijf een beetje…maar de eerste dagen zijn gewoon echt wennen, acclimatiseren en aanpassen! Gelukkig is er één pluspunt….vanaf nu kan het alleen nog maar bergopwaarts!!! ;)
En dat gaat het ook…De dalen wegen zeker nog niet op tegen alle pieken! Het land is ontzettend mooi, de mensen zijn vreselijk lief, de mentaliteit is echt geweldig en het eten is, uhm, wennen. :P Maar het is genieten hier!!!
Als ik in het zonnetje op een Boda Boda zit (soort moter-taxi met z’n 3e) over de rode weggetjes rijd, langs de klei hutjes waar de kinderen naar buiten rennen, al zwaaiend en springend mazungu (blanke) roepen…Het zijn van die momenten waar ik ultiem van kan genieten! Of wanneer ik een matatu (taxi) neem die werkelijk waar, nooit vol zit! Gister zat ik met 9 zwetende Afrikanen opgepropt in de auto…hoe de chauffeur nog bij de pedalen komt is me echt een raadsel?! De moter die ze uit doen als ze de berg af gaan (scheelt benzine) Foto’s die ze van je maken omdat sommige bijna nooit een blanke zien…Het zijn van die grappige Ugandese dingen…
Toch zit er achter die mooie, grote glimlach van deze mensen ook een enorme keerzijde…Als ik kijk naar wat ze hier hebben, mogen wij ons gelukkig prijzen met alle ontwikkelde mogelijkheden in Nederland. Wat voor ons de eerste levensbehoeften zijn, is hier soms een gevecht om te bemachtigen. De mensen zijn erg arm en mogen blij zijn als ze één goede maaltijd op een dag kunnen veroorloven. Meestal staan ze op met een kop thee met suiker en moeten het daar tot aan het eind van de middag op uithouden. Ondervoeding is hier dan ook een groot probleem. Ëén van de projecten die ik hier doe, is de outreach naar ondervoede kinderen. Wat je dan ziet is niet te omschrijven... kinderen helemaal opgezet of juist zo uitgemagerd en klein, hun haar wat licht word, hun huid wat los laat…De grens tussen leven en dood is hier heel dun! Soms is dat wel even slikken. De kennis en de mogelijkheden laten hier zeker nog te wensen over en het is roeien met de riemen die ze hebben. wat ik echt respecteer van de dokters in het ziekenhuis. Iedereen draait diensten van 12 uur en doet dit elke dag. Als je geluk hebt, heb je na 21 dagen misschien 1 dag vrij. Het leven is hier soms keihard…
Vandaag een baby van een maand oud wat continu stuiptrekkingen had, stopte met ademen, al 2 keer was gereanimeerd, aan de O2 lag, hersenschade had opgelopen en niemand kon vertellen wat het kind mankeerde terwijl het voor onze ogen lag te sterven…De dokters komen dan met vragen als: “Zou dit kind het in Nederland wel hebben overleeft?”…??? Je weet het gewoon niet. In Nederland zou het door allerlei specialisten worden onderzocht maar die mogelijkheid is hier er gewoon niet en vaak ook onbetaalbaar. De dokters doen hier echt alles wat ze kunnen maar er is een grens…ook zij weten niet alles… Het schort gewoon aan kennis maar ook aan mogelijkheden, apparaten, onderzoeken etc. Daaraan merk je dat het nog ver onderontwikkeld is.
Moeders die niet zien dat hun kind sterven omdat ze maar één soort voedsel krijgen, keuzes die je moet maken welke patiënt de generator krijgt als de stroom uitvalt, mensen die doodbloeden omdat er geen bloedtransfusie mogelijk is, kinderen die geofferd worden…Het zijn zaken die hier elke dag voorkomen. Wat mogen wij dan dankbaar zijn in ons ontwikkelde, goed georganiseerde Nederland!!!
Maar ook hier zijn de verschillen Groot. In de stad leiden sommige mensen nog een redelijk bestaan en staan ook nog grote mooie huizen, maar de echte lokale bevolking van het platteland heeft echt bijna niks en moeten soms rondkomen van een maandsalaris van 15000 shilling.(rond de 4 euro) Ik eet hier bijvoorbeeld bewust niet een appel (1200 shilling) op straat omdat ik me dan gewoon schaam, wetend dat de meeste mensen die gewoon niet kunnen veroorloven. Een appel is hier echt een luxe terwijl we in Nederland die allemaal kunnen betalen…Het is een wereld van verschil.
De komende 3 maanden zal ik nog genoeg dingen zien en horen die me zullen verbazen…
Ik zal proberen jullie op de hoogte te houden van al mijn avonturen en belevenissen, tot zoverre het internet en de verbindingen dat toelaten…kan dus wel weer even duren ;)
Een hele dikke knuffel vanuit het warme Afrika,
Liefs!
Ps: Mijn adres is:
Rakai Community Based Health Project
Arianne Kattenberg
PO Box 48
Kyotera, Masaka, Masaka District
Republic of Uganda
Hier geen pakketten naartoe sturen want die komen meestal niet aan...daarvoor heb ik een ander adres in Masaka, maar dan moet je me maar even mailen.;)
-
06 November 2011 - 11:26
Griëtte:
Wauw!! Wat een belevenissen, heftig, super leerzaam en herkenbaar... geniet er van! (stiekem ben ik een klein beetje jaloers:P) Gods zegen toegewenst! Liefs -
06 November 2011 - 16:43
Sharon:
Lieve Arie, wat maak je al weer veel mee he in de eerste weken! Superveel succes gewenst! Ik bid voor je!! Je kan het!
Liefs, Sharon -
06 November 2011 - 17:33
Mariëlle:
Lieve lieve Arianne, wat maak je een boel mee! Ontzettend heftig, maar ook ontzettend bijzonder denk ik.. Ik denk heel veel aan je en bid voor je. Dikke kus -
07 November 2011 - 08:02
Alice:
Hee Arianne, tjonge, wat een begin! Maar mooi dat je schrijft dat het nu alleen maar beter kan worden, en dat je dat ook zo ervaart nu. Ik hoop je verhalen zeker te volgen. Veel succes daar, doorzetter! Veel liefs! -
07 November 2011 - 20:45
Leon:
Wow wat een bizarre verhalen! Heel veel succes daar! -
12 November 2011 - 10:58
Marriet:
Chica!! wat goed, een blog!! ik ga 'm printen en dan heerlijk genieten van je avonturen onder het genot van een kop thee:) Liefffs.. -
14 November 2011 - 18:59
Henny Kattenberg:
hallo lieve Arianne ik ben blij met een levensteken van je via je pa en ma had ik al wel het een en ander gehoord .Ja de contrasten zijn gigantisch dat is wel duidelijk .je zult van de ene verbazing in de andere vallen het doet me een beetje denken aan mijn eerste tijd in Venda daar waren ook zoveel ondervoede kinderen die stierven.
of ze zaten vol met hongeroedeem die noemden wij kwashiorkor of ze waren broodmager de z.g.n. malnutrition beide is vreselijk .
Je moet maar proberen te relativeren en wees dankbaar dat jullie iets kunnen betekenen voor deze groep mensen ...denk aan dat bijbelgedeelte in Mattheus 25 vs 40 .
heel veel liefs van ons oom Henk en tante Henny .
p.s. oom Leo is nu weer in Kampen sinds afgelopen donderdag ik ben nog 3 dagen bij hem geweest .Het gaat steeds iets beter met hem de shunt lijkt goed moet nu verder rijpen nu dialiyseerd hij 3x per week iedere keer 3,5 uur in de Hoteldialyse in de Weezenlanden .Hij moet heel erg rekening houden met zijn vochtinname anders wordt hij erg benauwd maar 1liter per dag alles in begrepen dit is heavy !!!!
groetjes tot de volgende keer. -
14 November 2011 - 20:46
Evelien:
Ha meis,
Fijn om van je te lezen!
Geniet ervan, al zie je ook veel tegenslagen. Je leert ervan en komt er alleen maar sterker uit!
Lieve groet van ons alle 3 (4... kindje op de echo gezien... heeft ook deze keer jouw -en Anna Sofie haar- neus. Was echt super om te zien! Als je terugbent moet je het filmpje maar kijken! -
24 November 2011 - 23:44
Cobie Kattenberg:
Hallo Arianne, ik hoorde zondag dat je in oeganda zat , we vierden Ria's verjaardag. Ja dat is wel wat anders dan Nederland met al z'n luxe, maar blijf relativeren anders kun je dit werk miet doen. Bedenk maar dat alle kleine beetjes helpen. Ik wens je veel en mooie momenten toe. Veel liefs cobie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
