Time's flying...
Door: Arianne
Blijf op de hoogte en volg Arianne
03 November 2010 | Suriname, Paramaribo
Fawaka lieve mensen,
Eindelijk weer een teken van leven van mij. Zelfs mijn familie klaagde dat ik zo weinig van me liet horen…ik moet me schamen. De reden…? Last van een schrijversblok….neej grapje;) eigenlijk is het iets typisch Nederlands….druk, druk, druk…en dat in Suriname…die combi klopt niet echt, ik weet het, maar het is fijn druk en niet gestrest dus dat zal dan het verschil zijn;)
Terwijl ik dit stukje schrijf is het 11 uur ’s avonds en nog steeds lekker warm. Ik zit met mijn slippertjes op de bank al cassavechips etend, lek gestoken wordend door alle insecten en luisterend naar Surinaamse muziek terwijl Sharon al op één oor ligt, ik buiten de krekels hoor tjilpen en de bewaker zijn nachtronde loopt…ik mag niet klagen!
De tijd vliegt. Vandaag (2 nov) zitten we precies op de helft, en ik heb het hier nog steeds erg naar mijn zin, al mis ik Nederland en alle lieve familie en vrienden wel hoor! Niet zo dat ik heimwee heb maar gewoon zo af en toe de momenten…Ik ben jullie niet vergeten;)
Naast alle lieve mensen mis ik ook best wel eens de herfst en winter. Ja, ja….wie had dat gedacht. Bijvoorbeeld één van onze zondagen:
We worden wakker en de zon schijnt weer als nooit tevoren, wat muesli naar binnenwerken en snel aankleden al word het woord ‘snel’ niet echt gebruikt in Suriname wat logisch is want tegen de tijd dat we met de fiets bij de kerk zijn aangekomen kunnen we badend in ons eigen zweet de kerkbank inschuiven om vervolgens al zwetend the Lord te praisen, en daarna al zwetend naar onze “Humberto Tan look a like” dominee luisteren. Na de kerk gaan we al zwetend opzoek naar een brievenbus waar we een echte Zeeuw tegen het lijf lopen…ik vol trots vertellen dat mijn moeders Zeeuws is waardoor hij alleen maar meer dialect ging praten…gelukkig heb ik thuis heel wat Zeeuws gehoord dus volgde hem redelijk maar terug praten hield ik maar even bij ABN;) Ik moest in ieder geval even aan alle Zeevaartjes denken…fijn hé:D
Goed… al zwetend op de fiets – die bijna een vierkant wiel heeft door de boggels, en waarvan de bel maar blijft rinkelen en het spatbord er bijna afvalt- weer naar huis, bijna worden ondergereden door een auto vol joelende mannen en dan eindelijk thuis…doet de douche het niet…dus dan maar zwetend aan onze tonijnpasta wat we al 3 dagen eten aangezien ons kookstel ook weer eens kapot is…
Soms zijn we wel jaloers op jullie in Nederland…jullie denken dat jullie het slecht hebben, maar geloof mij…dat valt reuze mee…stiekem al fietsend in de hete zon fantaseren we nog wel eens over, sneeuw, panty’s, laarzen en dikke winterjassen…
Maar standaard om de 2 weken is het winter bij ons in huis….al is het niet van harte. Onze koelkast moeten we namelijk elke 2 weken ontdooien omdat anders de deur niet meer dicht kan:S totaal ver-ijst! Daarna kunnen we gelijk de vloer dweilen aangezien die na die tijd altijd geheel blank staat.
Over blank staan gesproken…als het hier regent, al is het 2 minuten…heel Paramaribo staat onder water…is niks vergeleken bij Nederland.
Gelukkig word de regen ons nog aardig bespaart aangezien het hier de droge tijd is. Maarja…zelfs in de droge tijd kan het nog wel eens out of the blue met bakken uit de lucht komt. En regen kunnen we niet echt gebruiken aangezien we erg veel ondernemen.
We zijn laatst een weekend het binnenland in geweest, wat een hele belevenis was. We leven hier soms aardig back to the basic maar dat was gewoon echt back to the nature…
4 Uur met een bus over de slechte jungle hobbel wegen, een uur in een klein houten bootje die ternauwernood alle rotsen ontweek, aankomend op een prachtig eilandje bij de locals. En dat was geen luxe hoor…op een paar momenten van de dag hadden we wat water en elektriciteit dus wat betekende dat we met een olielampje over het eiland moesten en tandenpoetsen en wassen in de rivier tussen de piranha’s deden.;) ja, ze zitten er echt…ik heb ze zelf gezien. Ze hebben in de rivier zogenoemde sula’s, dat zijn stroomversnellingen tussen de rotsen wat te snel gaat voor de piranha’s dus daar zitten ze niet. Het is heerlijk om in zo’n sula te zitten aangezien het net een jaccuzi is. Door de stroomversnellingen en rotsen krijg je eigenlijk een watermassages. Soms ging het zo hard dat je niet rechtop kon blijven zitten en je je bikini goed vast moest houden wilde je niet als een nudist verder door het leven. ;) Al had het voor de locals niet zo vreemd geweest aangezien ze zelf bijna niks aan hebben. Het verschilt wel een beetje hoor, maar bij de echte locals dragen de vrouwen of een Surinaamse doek om hun middel en verder niks of zo’n doek als jurk en de kinderen hebben of niks aan of een broekje.
De rivier is erg belangrijk voor ze. Daardoor houden ze het contact met de bewoonde wereld want via het water is het enige vervoer. Maar ook wassen ze hun kleren in de rivier, maken ze hun eten er in schoon, wassen ze er zich zelf in enz. Een warme douche, (af) wasmachine of droger kom je dus niet tegen terwijl dat voor ons de gewoonste zaak van de wereld is. Het is bijna raar in Nederland als je geen wasmachine hebt. Toch zie je dat ook deze locals steeds meer moderniseren. Zo begint de elektriciteit steeds meer te komen en ook de jacht vervalt steeds meer. Gelukkig houden ze de traditie nog wel een beetje in ere waardoor wij het meekonden maken. Ze hadden een tapir en raaf(wij kennen het als papegaai) geschoten en die gingen we ophalen. Wij zo lekker naïef als we zijn dachten dat dat we ff met de boot heen en weer gingen…niet dus. Ze hadden het echt midden in de bush bush geschoten. We werden gedropt in de bosjes en moesten toen 2 uur lopen in de hitte op onze slippers en korte broeken voordat we eindelijk bij dat beest waren. Welke route…? Ze communiceren onderling door continu naar elkaar soort lonk geluid te maken en dat volgen ze tot je elkaar hebt gevonden. Aangekomen was het slachtingritueel al volop begonnen…alle ingewanden lagen overal verspreid en geloof mij…dat rook niet bepaald fris. Hij werd daar ter plekke onthoofd, uitgehold en verdeeld onder de families om het vervolgens in tig pannen 2 uur al lopend in de hitte terug naar de rivier te brengen waar ze het helemaal gingen schoonmaken. Het was erg bijzonder dit hele ritueel mee te maken…wel bloedje heet;) en het dier (of wat er nog van over was;)) met alle ingewanden stonk enorm… maar zeker de moeite waard. Ik was allang blij dat mijn slippertjes het niet begaven want dan had ik pas echt een probleem gehad. De locals doen het allemaal op blote voeten maar ik overleef dat niet.
Ze waren zo lief ook een stuk vlees voor ons klaar te maken dus ’s avonds kregen we tapir voorgeschoteld en ik moet zeggen dat het echt lekker smaakte.(zolang ik niet aan het beeld en de geur dacht;) ) Het was een hele belevenis.
En dan de sterrenhemel ’s avonds. Onbeschrijfelijk. Maar ook om de jungle te zien ontwaken is echt amazing. Om half 6 stond ik naast me bed omdat het zo iets moois is om te zien. Over de hele rivier licht een mistlaag en je hoort de vogels fluiten terwijl de zon langzaam opkomt…echt adembenemend.
Ik maak hier zo veel mee en wil zoveel vertellen maar zal het jullie allemaal niet aandoen aangezien dit al een aardig lang blog word. Onze dagen hier benutten we optimaal om de cultuur, mensen en het land te ontdekken. Zo hebben we laatst allerlei plantages bezocht wat bijzonder mooi was en zijn we naar een kreek geweest wat erg geliefd is onder de Surinamers Je gaat met je hele familie in een bus gepropt vol met een heleboel eten en allemaal hangmatten daarheen en chilled de hele dag…of nouja…chillen…Surinamers zijn enorme praters dus ze zitten eigenlijk alleen maar bij elkaar een heleboel lol te hebben en veel te eten…erg leuk om te zien.
Maar niet alleen buiten Paramaribo maar ook in de stad zien en doen we veel dingen. Zo gaan we regelmatig uit eten met wat meiden hier, of naar de bios, het theater, shoppingmalls enz. Op het moment vieren ze hier het Diháli feest. Dat is een Hindoestaans lichtjes feest - het licht verjaagt de duitster - een soort oud en nieuw waar je een nieuwe start maakt dus je bent vegetarisch, steekt veel lichtjes aan en maakt je hele huis schoon enz. Vrijdag was er een hele lichtjes optocht naar het centrum waar veel vegetarisch eten, Hindoestaanse muziek en -dans was en waar iedereen in prachtige Hindoestaanse kleren liep. Maar ook waar vooral veel hoge piefen hun gezicht lieten zien waaronder Bouterse. Ik moet zeggen dat hij niet erg hartelijk werd onthaald. De bevolking is erg verdeeld over hem maar ik geloof wel dat het nu aardig geaccepteerd is. Ze hebben zoiets van: Laat hem maar bewijzen wat die kan.
Dit feest duurt een week en vrijdag is de officiële Diháli dag wat je thuis viert met vrienden, familie en heeeeeeel veel eten.
Ze houden hier zeker van eten en ik moet zeggen dat het me tot nu toe nog niet echt goed doet. Het is vooral veel rijst, veel vlees en héél veel kruiden en vet. Echt groente kennen ze niet op de kousenband na dan. Als we uit eten gaan bestellen we ook eigenlijk standaard wat gezonds omdat dat bijna het enige moment is dat we weer even wat groente en vitamines binnen krijgen…erg hé:P;)
Mijn stage in het ziekenhuis gaat erg goed en ik heb het ook zeker naar mijn zin. De eerste weken was echt wennen en aanpassen maar ondertussen ben ik helemaal ingeburgerd;) Dit is mijn laatste week op gynaecologie en vanaf volgende week ga ik naar de kinderafdeling…ben benieuwd.
Wat wel echt supergaaf was, was dat ik een ochtend op de O.K. heb meegelopen. Ik heb volgens mij alleen maar met me mond opgestaan en ogen als kopschotels gehad. En ik ben tot de conclusie gekomen dat kinderen krijgen er voor mij niet meer in zit:p Ik heb namelijk één keer een bevalling gezien wat ik nu niet heel erg plezierig vond en waarna ik ook altijd heel leuk riep: Doe mij maar een keizersnee...nou geloof mij…na die te hebben gezien wil ik die ook niet. Dus er blijft niet zoveel keus meer over;)
Haha neej hoor…maar die sectio was niet echt zachtaardig…Ze hangen gewoon echt aan je buik en je hoort van alles knappen waarna met ruw geweld dat kind eruit word geropt en je met dezelfde gang weer dicht word genaaid…
De O.K. verpleegkundige hebben erg om mij gelachen…ik heb alleen maar met een verbijsterd gezicht gekeken. Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat ik niet echt een eerlijke sectio heb gezien, aangezien het allemaal wat mis ging. Het kind kwam met één been i.p.v. het hoofd naar buiten en het andere been zat vast dus het was nogal crisis. Het ademde ook niet toen het werd geboren dus het was één grote hektiek om de baby tot leven te krijgen. Het is uiteindelijk gelukt en tot zover ik weet maken moeder en kind het nu goed;) maar op zo’n moment is het echt even chaos.
Voor de zorgliefhebbers: Na de sectio hadden we een operatie van een vrouw met een myoom (vleesboom) ter grote van een voetbal…echt huge...Dit werd dus ook uiteindelijk een AUE (verwijderen v.d. baarmoeder) + een eierstok verwijdering aangezien het dusdanig verkleefd was. Je raad het wel…ook hier heb ik alleen maar met m’n mond open gestaan…ik had mijn ochtendje dus wel, maar vond het super interessant en leuk om mee te maken.
Ik kan wel blijven praten over de lucht die ineens oranje word, het omweren zonder donder, het ziekenhuis bezoek van Sharon, bloedafname wat ik bij haar mocht doen, de GTST-crew die we in de winkel tegen het lijf liepen, toneelstuk van de Nederlandse en Surinaams verstandelijk gehandicapten, de balletshow waar kinderen van 3/4 jaar tegen elkaar liepen wat echt hilarisch was, (sorry:P) de pompelmoes wat onze nieuwe verslaving is, ons mobiel die we verloren zijn enz.
Jullie horen het wel…ik vermaak me hier nog prima.
Aboeng, ik ga gauw me bed opzoeken want het is al half 1 en de wekker gaat weer vroeg.
Allemaal een dikke brasa vanuit Switi Sranan!
Liefs Arianne
Eindelijk weer een teken van leven van mij. Zelfs mijn familie klaagde dat ik zo weinig van me liet horen…ik moet me schamen. De reden…? Last van een schrijversblok….neej grapje;) eigenlijk is het iets typisch Nederlands….druk, druk, druk…en dat in Suriname…die combi klopt niet echt, ik weet het, maar het is fijn druk en niet gestrest dus dat zal dan het verschil zijn;)
Terwijl ik dit stukje schrijf is het 11 uur ’s avonds en nog steeds lekker warm. Ik zit met mijn slippertjes op de bank al cassavechips etend, lek gestoken wordend door alle insecten en luisterend naar Surinaamse muziek terwijl Sharon al op één oor ligt, ik buiten de krekels hoor tjilpen en de bewaker zijn nachtronde loopt…ik mag niet klagen!
De tijd vliegt. Vandaag (2 nov) zitten we precies op de helft, en ik heb het hier nog steeds erg naar mijn zin, al mis ik Nederland en alle lieve familie en vrienden wel hoor! Niet zo dat ik heimwee heb maar gewoon zo af en toe de momenten…Ik ben jullie niet vergeten;)
Naast alle lieve mensen mis ik ook best wel eens de herfst en winter. Ja, ja….wie had dat gedacht. Bijvoorbeeld één van onze zondagen:
We worden wakker en de zon schijnt weer als nooit tevoren, wat muesli naar binnenwerken en snel aankleden al word het woord ‘snel’ niet echt gebruikt in Suriname wat logisch is want tegen de tijd dat we met de fiets bij de kerk zijn aangekomen kunnen we badend in ons eigen zweet de kerkbank inschuiven om vervolgens al zwetend the Lord te praisen, en daarna al zwetend naar onze “Humberto Tan look a like” dominee luisteren. Na de kerk gaan we al zwetend opzoek naar een brievenbus waar we een echte Zeeuw tegen het lijf lopen…ik vol trots vertellen dat mijn moeders Zeeuws is waardoor hij alleen maar meer dialect ging praten…gelukkig heb ik thuis heel wat Zeeuws gehoord dus volgde hem redelijk maar terug praten hield ik maar even bij ABN;) Ik moest in ieder geval even aan alle Zeevaartjes denken…fijn hé:D
Goed… al zwetend op de fiets – die bijna een vierkant wiel heeft door de boggels, en waarvan de bel maar blijft rinkelen en het spatbord er bijna afvalt- weer naar huis, bijna worden ondergereden door een auto vol joelende mannen en dan eindelijk thuis…doet de douche het niet…dus dan maar zwetend aan onze tonijnpasta wat we al 3 dagen eten aangezien ons kookstel ook weer eens kapot is…
Soms zijn we wel jaloers op jullie in Nederland…jullie denken dat jullie het slecht hebben, maar geloof mij…dat valt reuze mee…stiekem al fietsend in de hete zon fantaseren we nog wel eens over, sneeuw, panty’s, laarzen en dikke winterjassen…
Maar standaard om de 2 weken is het winter bij ons in huis….al is het niet van harte. Onze koelkast moeten we namelijk elke 2 weken ontdooien omdat anders de deur niet meer dicht kan:S totaal ver-ijst! Daarna kunnen we gelijk de vloer dweilen aangezien die na die tijd altijd geheel blank staat.
Over blank staan gesproken…als het hier regent, al is het 2 minuten…heel Paramaribo staat onder water…is niks vergeleken bij Nederland.
Gelukkig word de regen ons nog aardig bespaart aangezien het hier de droge tijd is. Maarja…zelfs in de droge tijd kan het nog wel eens out of the blue met bakken uit de lucht komt. En regen kunnen we niet echt gebruiken aangezien we erg veel ondernemen.
We zijn laatst een weekend het binnenland in geweest, wat een hele belevenis was. We leven hier soms aardig back to the basic maar dat was gewoon echt back to the nature…
4 Uur met een bus over de slechte jungle hobbel wegen, een uur in een klein houten bootje die ternauwernood alle rotsen ontweek, aankomend op een prachtig eilandje bij de locals. En dat was geen luxe hoor…op een paar momenten van de dag hadden we wat water en elektriciteit dus wat betekende dat we met een olielampje over het eiland moesten en tandenpoetsen en wassen in de rivier tussen de piranha’s deden.;) ja, ze zitten er echt…ik heb ze zelf gezien. Ze hebben in de rivier zogenoemde sula’s, dat zijn stroomversnellingen tussen de rotsen wat te snel gaat voor de piranha’s dus daar zitten ze niet. Het is heerlijk om in zo’n sula te zitten aangezien het net een jaccuzi is. Door de stroomversnellingen en rotsen krijg je eigenlijk een watermassages. Soms ging het zo hard dat je niet rechtop kon blijven zitten en je je bikini goed vast moest houden wilde je niet als een nudist verder door het leven. ;) Al had het voor de locals niet zo vreemd geweest aangezien ze zelf bijna niks aan hebben. Het verschilt wel een beetje hoor, maar bij de echte locals dragen de vrouwen of een Surinaamse doek om hun middel en verder niks of zo’n doek als jurk en de kinderen hebben of niks aan of een broekje.
De rivier is erg belangrijk voor ze. Daardoor houden ze het contact met de bewoonde wereld want via het water is het enige vervoer. Maar ook wassen ze hun kleren in de rivier, maken ze hun eten er in schoon, wassen ze er zich zelf in enz. Een warme douche, (af) wasmachine of droger kom je dus niet tegen terwijl dat voor ons de gewoonste zaak van de wereld is. Het is bijna raar in Nederland als je geen wasmachine hebt. Toch zie je dat ook deze locals steeds meer moderniseren. Zo begint de elektriciteit steeds meer te komen en ook de jacht vervalt steeds meer. Gelukkig houden ze de traditie nog wel een beetje in ere waardoor wij het meekonden maken. Ze hadden een tapir en raaf(wij kennen het als papegaai) geschoten en die gingen we ophalen. Wij zo lekker naïef als we zijn dachten dat dat we ff met de boot heen en weer gingen…niet dus. Ze hadden het echt midden in de bush bush geschoten. We werden gedropt in de bosjes en moesten toen 2 uur lopen in de hitte op onze slippers en korte broeken voordat we eindelijk bij dat beest waren. Welke route…? Ze communiceren onderling door continu naar elkaar soort lonk geluid te maken en dat volgen ze tot je elkaar hebt gevonden. Aangekomen was het slachtingritueel al volop begonnen…alle ingewanden lagen overal verspreid en geloof mij…dat rook niet bepaald fris. Hij werd daar ter plekke onthoofd, uitgehold en verdeeld onder de families om het vervolgens in tig pannen 2 uur al lopend in de hitte terug naar de rivier te brengen waar ze het helemaal gingen schoonmaken. Het was erg bijzonder dit hele ritueel mee te maken…wel bloedje heet;) en het dier (of wat er nog van over was;)) met alle ingewanden stonk enorm… maar zeker de moeite waard. Ik was allang blij dat mijn slippertjes het niet begaven want dan had ik pas echt een probleem gehad. De locals doen het allemaal op blote voeten maar ik overleef dat niet.
Ze waren zo lief ook een stuk vlees voor ons klaar te maken dus ’s avonds kregen we tapir voorgeschoteld en ik moet zeggen dat het echt lekker smaakte.(zolang ik niet aan het beeld en de geur dacht;) ) Het was een hele belevenis.
En dan de sterrenhemel ’s avonds. Onbeschrijfelijk. Maar ook om de jungle te zien ontwaken is echt amazing. Om half 6 stond ik naast me bed omdat het zo iets moois is om te zien. Over de hele rivier licht een mistlaag en je hoort de vogels fluiten terwijl de zon langzaam opkomt…echt adembenemend.
Ik maak hier zo veel mee en wil zoveel vertellen maar zal het jullie allemaal niet aandoen aangezien dit al een aardig lang blog word. Onze dagen hier benutten we optimaal om de cultuur, mensen en het land te ontdekken. Zo hebben we laatst allerlei plantages bezocht wat bijzonder mooi was en zijn we naar een kreek geweest wat erg geliefd is onder de Surinamers Je gaat met je hele familie in een bus gepropt vol met een heleboel eten en allemaal hangmatten daarheen en chilled de hele dag…of nouja…chillen…Surinamers zijn enorme praters dus ze zitten eigenlijk alleen maar bij elkaar een heleboel lol te hebben en veel te eten…erg leuk om te zien.
Maar niet alleen buiten Paramaribo maar ook in de stad zien en doen we veel dingen. Zo gaan we regelmatig uit eten met wat meiden hier, of naar de bios, het theater, shoppingmalls enz. Op het moment vieren ze hier het Diháli feest. Dat is een Hindoestaans lichtjes feest - het licht verjaagt de duitster - een soort oud en nieuw waar je een nieuwe start maakt dus je bent vegetarisch, steekt veel lichtjes aan en maakt je hele huis schoon enz. Vrijdag was er een hele lichtjes optocht naar het centrum waar veel vegetarisch eten, Hindoestaanse muziek en -dans was en waar iedereen in prachtige Hindoestaanse kleren liep. Maar ook waar vooral veel hoge piefen hun gezicht lieten zien waaronder Bouterse. Ik moet zeggen dat hij niet erg hartelijk werd onthaald. De bevolking is erg verdeeld over hem maar ik geloof wel dat het nu aardig geaccepteerd is. Ze hebben zoiets van: Laat hem maar bewijzen wat die kan.
Dit feest duurt een week en vrijdag is de officiële Diháli dag wat je thuis viert met vrienden, familie en heeeeeeel veel eten.
Ze houden hier zeker van eten en ik moet zeggen dat het me tot nu toe nog niet echt goed doet. Het is vooral veel rijst, veel vlees en héél veel kruiden en vet. Echt groente kennen ze niet op de kousenband na dan. Als we uit eten gaan bestellen we ook eigenlijk standaard wat gezonds omdat dat bijna het enige moment is dat we weer even wat groente en vitamines binnen krijgen…erg hé:P;)
Mijn stage in het ziekenhuis gaat erg goed en ik heb het ook zeker naar mijn zin. De eerste weken was echt wennen en aanpassen maar ondertussen ben ik helemaal ingeburgerd;) Dit is mijn laatste week op gynaecologie en vanaf volgende week ga ik naar de kinderafdeling…ben benieuwd.
Wat wel echt supergaaf was, was dat ik een ochtend op de O.K. heb meegelopen. Ik heb volgens mij alleen maar met me mond opgestaan en ogen als kopschotels gehad. En ik ben tot de conclusie gekomen dat kinderen krijgen er voor mij niet meer in zit:p Ik heb namelijk één keer een bevalling gezien wat ik nu niet heel erg plezierig vond en waarna ik ook altijd heel leuk riep: Doe mij maar een keizersnee...nou geloof mij…na die te hebben gezien wil ik die ook niet. Dus er blijft niet zoveel keus meer over;)
Haha neej hoor…maar die sectio was niet echt zachtaardig…Ze hangen gewoon echt aan je buik en je hoort van alles knappen waarna met ruw geweld dat kind eruit word geropt en je met dezelfde gang weer dicht word genaaid…
De O.K. verpleegkundige hebben erg om mij gelachen…ik heb alleen maar met een verbijsterd gezicht gekeken. Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat ik niet echt een eerlijke sectio heb gezien, aangezien het allemaal wat mis ging. Het kind kwam met één been i.p.v. het hoofd naar buiten en het andere been zat vast dus het was nogal crisis. Het ademde ook niet toen het werd geboren dus het was één grote hektiek om de baby tot leven te krijgen. Het is uiteindelijk gelukt en tot zover ik weet maken moeder en kind het nu goed;) maar op zo’n moment is het echt even chaos.
Voor de zorgliefhebbers: Na de sectio hadden we een operatie van een vrouw met een myoom (vleesboom) ter grote van een voetbal…echt huge...Dit werd dus ook uiteindelijk een AUE (verwijderen v.d. baarmoeder) + een eierstok verwijdering aangezien het dusdanig verkleefd was. Je raad het wel…ook hier heb ik alleen maar met m’n mond open gestaan…ik had mijn ochtendje dus wel, maar vond het super interessant en leuk om mee te maken.
Ik kan wel blijven praten over de lucht die ineens oranje word, het omweren zonder donder, het ziekenhuis bezoek van Sharon, bloedafname wat ik bij haar mocht doen, de GTST-crew die we in de winkel tegen het lijf liepen, toneelstuk van de Nederlandse en Surinaams verstandelijk gehandicapten, de balletshow waar kinderen van 3/4 jaar tegen elkaar liepen wat echt hilarisch was, (sorry:P) de pompelmoes wat onze nieuwe verslaving is, ons mobiel die we verloren zijn enz.
Jullie horen het wel…ik vermaak me hier nog prima.
Aboeng, ik ga gauw me bed opzoeken want het is al half 1 en de wekker gaat weer vroeg.
Allemaal een dikke brasa vanuit Switi Sranan!
Liefs Arianne
-
03 November 2010 - 20:12
Anne Marie:
Hi sista'h,
Zo nu ben ik mijn broertje gelukkig eindelijk eens voor! Leuk je verhalen te lezen! Hoop dat het op de kinderafdeling net zo leuk gaat zijn! En ... probeer Galibi nog te bereiken! Is de moeite waard! Liefs uit Rotterdam!
Kus! An. -
03 November 2010 - 20:13
Geer:
Ari, het is weer onwijs leuk om te lezen! En ik ben het met je ouders eens, er mag vaker een verhaaltje komen;-)
Veel plezier nog je laatste weekje op gynaecologie en we contacten snel weer!
Dikke brasa terug! -
03 November 2010 - 20:25
Wouter:
shiiiit!!!
net te laat:S -
03 November 2010 - 21:04
Mama:
Hoi Ar,
Wat een verhaal prachtig hoor,maar je gaat wel wat te laat naar bed o,o doe rustig aan.
ik ga zo jou mensjes weer eens opzoeken...
kus mama -
03 November 2010 - 21:29
Wouter:
fawaka sistah!!
alles goe?? zo te zien wel.. thuis is het erg rustig zonder jouw.. aan de ene kant wel fijn, maar aan de andere kant mis ik m''n 2e moeder ook wel een beetje!! maar martine doet erg haar best om dat gat op te vangen.:D:D kheb nu tentamens en het gaat wel redelijk... maandag voor de 3e x theorie examen en ik hoop nu eindelijk te slagen.. :P
je schrijft dat je verslaafd bent aan pompelmoes.. ?? is dat fruit.. ik moest het van johan vragen watn hij kende het niet.. misch kan hij een partijtje overlaten komen?? :P ik ben ook wel een beetje benieuwd.. waar blijven je foto's die je me belooft had:S ??
een dikke brasa uit kampen,
your brothahh -
03 November 2010 - 22:07
Pa Kat:
Hoi "Ali",
Prachtig verhaal.
Ik kan me voorstellen dat je meer meemaakt dan dat je kunt vertellen.
Fijn dat je "ingeburgerd" bent.
Ik zou wel even om het hoekje willen kijken, maar op al dat ongedierte heb ik het niet begrepen.
Volgende week een korte week naar Pápa en daarna
heerlijk naar Curacao.
We hebben er zin aan
groet en geniet
Pa -
06 November 2010 - 14:19
Paul En Adrie:
Hallo nichie.Wat een ervaringen zeg Leuk het allemaal te lezen.En wat die kindertjes betreft: In de arme landen zijn er zat te adopteren dus hou de moed erin.Ken jij de Groente (peen) pom tauger? Is echt surinaams en erg lekker.
Geniet van alles Hier is alles oke en de dikke poezen liggen zowat op elkaar op een stoel.
Groet uit L'stad.
-
08 November 2010 - 11:35
Evelien:
Ha meis,
Inderdaad een nieuw verhaal! Leuk dat je ff belde gisteren!!
Houd je taai!!
Liefs -
09 November 2010 - 12:57
Tante Henny:
Lieve Arianne wat heb ik weer genoten van al je belevenissen teveel om alles te noemen .
Dat gaat zo als je in een totaal ander land met andere culturen en mensen omgaat.
Geef ons maar wat zon hoor hier is het maar erg cloudy and raining.
Geniet van de kindertjes en vergeet de keizersnede en de baringen zover is het nog lang niet !!!!
Ik stuur je binnenkort een e.mail liefs van ons H. en H. -
10 November 2010 - 22:59
Maaike:
Heey meissie,
Zo en ik dacht dat ik veel meemaakte hier in Tsjechië... Het is niets vergeleken met jou. Dat je naar een geslacht wordende tapir blijft kijken:| Ik zou in shock zijn en het 's avonds niet willen opeten, brr, NO WAY! Ben trots op mijn nichtje:)
Je bent niet de enige die laat naar bed gaat, haha, je nicht hier in Olomouc gaat ook niet voor het nachtelijk uur naar bed... meestal niet, want ik heb het veel te druk met allerlei leuke dingen of een presentatie voorbereiden:'( Ik ga morgen echt een kaartje voor je kopen en deze op de post doen, zoals ik al eerder beloofd had! Sorry sorry, veel te druk dus met party's en presentaties voorbereiden hehe. Eens kijken hoe lang het kaartje erover doet om vanuit Czech Republic naar Paramaribo te komen. Meisje, het is al 00.00 uur hier en ik moet er morgen vroeg uit! Slaap lekker! Na shledanou, láska Maaike -
15 November 2010 - 09:09
Marriet:
Leuk,leuk,leuk al die foto's! ik heb er van genoten, vandaag op maandagmorgen 10 over 10 op een super koude maandag morgen met mijn pyamabroek nog aan achter de pc in een ECHTE keuken in Nederland!!
ga er nog ontzettend van genieten, want voor je het weet ben je hier ook weer!!
en je mail? daar ga ik nog op reageren, dus bereid je maar vast voor.. ik denk voor het einde van de week:)
Lieffs Jet met een dikke jetleg uut 't koude Nederland -
21 November 2010 - 16:44
Jorien:
Leuk om te lezen! Geniet van je tijd daar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
