Rachel
Door: Arianne
Blijf op de hoogte en volg Arianne
21 Januari 2012 | Oeganda, Masaka
Je leeft in een wereld vol mogelijkheden, bent opgegroeid in een eerste wereldland, goed ontwikkeld, alles geregeld, een dag van maar 24 uur wat eigenlijk altijd te weinig is voor alles wat je wil/moet doen, verantwoordingen die je moet afleggen aan anderen en de duizenden keuzes die je moet maken voor je opleiding, werk, verzekeringen of wat je nu weer moeten eten…?!
Stilstaand bij onze medemens die het minder heeft?! Helpend… Met veel of weinig? Ver weg of dichtbij? Meestal hebben we het daar te druk voor...
Je kent het misschien wel, van die momenten dat het besef even keihard binnenkomt gepaard gaan’t met verschillende emoties, het gevoel van een enorme euforie of juist intens verdriet omdat dit op je pad komt en je overvalt. Die momenten heb ik hier regelmatig…
Gister had ik zo’n ‘gelukzalig moment’ waarbij het besef weer even insloeg als een bom.
Ditmaal een bom, luisterend naar de naam Rachel.
Rachel, 15 jaar, iets kleiner dan ik, kort zwart kroeshaar, kleine knop oorbelletjes en en een heel bescheiden, lieve lach waar de ogen bij mee twinkelen. Ze stal gelijk m’n hart.
Al een kwartier loopt ze achter me en plots heeft ze alle moed verzameld, gaat naast me lopen en zegt ‘good evening.’
Samen lopen we al pratend heuvel op, heuvel af, de weg die ze elke dag naar school loopt, 30 min heen, 30 min terug, terwijl de matatu’s en boda’s als idioten toeterend langs ons heen zoefden en bij elk hutje kinderen staan te springen en juichen om de mzungu die langs loopt. Maar ook de boda drivers weten de mzungu te spotten. They adore you, zegt ze. It’s because of your skin, you’re special! Ik begin te lachen en begin een relaas over hoe mooi ik hun huidskleur wel niet vind en hoe lelijk wit wij allemaal eigenlijk wel niet zijn. (sorry)
Na enig doorvragen kom ik erachter dat ze word gesponsord door een Amerikaanse waardoor ze de mogelijkheid heeft naar school te gaan. Ze verteld me over haar droom om nurse te worden en wie weet uiteindelijk dokter, afhangend van het feit of ze dan nog gesponsord word en die kans krijgt.
That’s why I like you people so much, because you help us, zegt ze plotseling.
Ik denk aan ons land waar het egocentrische individualisme alleen maar sterker word, denkend aan al die hebzuchtherige, racistische blanken, dag in dag uit van ’s ochtends tot ’s avonds werkend voor hun materialisme en om maar op vakantie te kunnen of de mzungu die nog liever een zwarte ziet gaan dan komen en vooral maar zorgen dat de grens zo dicht mogelijk blijft, potdicht!
Want wij zijn gelukkig wel in een goed ontwikkeld land geboren met alle mogelijkheden…!?
We komen aan bij een heel schattig klein, kleien hutje tussen de bananenbomen. Ze neemt afscheid van me met een brede glimlach terwijl haar moeder, met diezelfde lach die zoveel liefde en warmte uitstraalt, naar me zwaait, waarschijnlijk denkend dat elke blanke de wereld verbeterd…
Rachel, het meisje die er niet voor heeft gekozen om zwart te zijn, in armoede op te groeien of überhaupt in Uganda te willen zijn geboren maar het meisje met de droom…de droom om dokter te worden!
Gelukkig voor haar is er licht aan het einde van de tunnel, wat, helaas, niet elke Ugandees kan zeggen.
Stilstaand bij onze medemens die het minder heeft?! Helpend… Met veel of weinig? Ver weg of dichtbij? Meestal hebben we het daar te druk voor...
Je kent het misschien wel, van die momenten dat het besef even keihard binnenkomt gepaard gaan’t met verschillende emoties, het gevoel van een enorme euforie of juist intens verdriet omdat dit op je pad komt en je overvalt. Die momenten heb ik hier regelmatig…
Gister had ik zo’n ‘gelukzalig moment’ waarbij het besef weer even insloeg als een bom.
Ditmaal een bom, luisterend naar de naam Rachel.
Rachel, 15 jaar, iets kleiner dan ik, kort zwart kroeshaar, kleine knop oorbelletjes en en een heel bescheiden, lieve lach waar de ogen bij mee twinkelen. Ze stal gelijk m’n hart.
Al een kwartier loopt ze achter me en plots heeft ze alle moed verzameld, gaat naast me lopen en zegt ‘good evening.’
Samen lopen we al pratend heuvel op, heuvel af, de weg die ze elke dag naar school loopt, 30 min heen, 30 min terug, terwijl de matatu’s en boda’s als idioten toeterend langs ons heen zoefden en bij elk hutje kinderen staan te springen en juichen om de mzungu die langs loopt. Maar ook de boda drivers weten de mzungu te spotten. They adore you, zegt ze. It’s because of your skin, you’re special! Ik begin te lachen en begin een relaas over hoe mooi ik hun huidskleur wel niet vind en hoe lelijk wit wij allemaal eigenlijk wel niet zijn. (sorry)
Na enig doorvragen kom ik erachter dat ze word gesponsord door een Amerikaanse waardoor ze de mogelijkheid heeft naar school te gaan. Ze verteld me over haar droom om nurse te worden en wie weet uiteindelijk dokter, afhangend van het feit of ze dan nog gesponsord word en die kans krijgt.
That’s why I like you people so much, because you help us, zegt ze plotseling.
Ik denk aan ons land waar het egocentrische individualisme alleen maar sterker word, denkend aan al die hebzuchtherige, racistische blanken, dag in dag uit van ’s ochtends tot ’s avonds werkend voor hun materialisme en om maar op vakantie te kunnen of de mzungu die nog liever een zwarte ziet gaan dan komen en vooral maar zorgen dat de grens zo dicht mogelijk blijft, potdicht!
Want wij zijn gelukkig wel in een goed ontwikkeld land geboren met alle mogelijkheden…!?
We komen aan bij een heel schattig klein, kleien hutje tussen de bananenbomen. Ze neemt afscheid van me met een brede glimlach terwijl haar moeder, met diezelfde lach die zoveel liefde en warmte uitstraalt, naar me zwaait, waarschijnlijk denkend dat elke blanke de wereld verbeterd…
Rachel, het meisje die er niet voor heeft gekozen om zwart te zijn, in armoede op te groeien of überhaupt in Uganda te willen zijn geboren maar het meisje met de droom…de droom om dokter te worden!
Gelukkig voor haar is er licht aan het einde van de tunnel, wat, helaas, niet elke Ugandees kan zeggen.
-
21 Januari 2012 - 09:11
Geer :
Wauw!! -
21 Januari 2012 - 09:11
Marriet:
*zucht*... mooi verhaal Ar, meer weet ik niet te zeggen. geniet in deze laatste week, tot snel:) -
21 Januari 2012 - 09:58
Sharon:
Arie! Super mooi verhaal! Dit gebeurde niet voor niets, het raakt mensen!! Het zet ze tot denken! Gaaf dat je er voor gekozen hebt om dit verhaal te schrijven!!
Geniet!
Liefs Sharon -
21 Januari 2012 - 11:17
Marielle:
Wat een bijzondere ontmoeting. Het zet aan tot nadenken hoor!
Geniet nog van je laatste week en tot snel!!
Veel liefs -
21 Januari 2012 - 11:19
Annewil:
Wauw Arianne! Het enige wat ik kan zeggen is: GENIET! En voor straks: een goede reis! :) -
21 Januari 2012 - 16:16
Berdien:
Sharon had je link gedeeld op Facebook, en zo kwam ik hier.
Arianne, wat een ontzettend mooi stuk en een ontzettend mooie ervaring die je hebt gehad.
Kan bijna niets anders zeggen als wat Geer al zei: Wauw!
Heel veel plezier, succes en geluk nog daar!
Liefs, Berdien -
21 Januari 2012 - 18:25
Paul/Adrie:
Lieve nicht!
Wat een mooi verhaal,ontroerend.
Eigenlijk moet ieder daar een tijdje zijn..
Zal blij zijn je weer terug te zien in Ned.
De laatste loodjes...
Nog een fijne tijd,een goede reis en tot binnenkort.
Kus van de ooms.
-
22 Januari 2012 - 12:40
Joella:
wat een mooi en herkenbaar verhaal lieve schat! Het klinkt misschien vreemd, maar geniet ook daar nog heel erg van want die gevoelens mis ik hier in Nederland heel erg. Kus -
23 Januari 2012 - 13:43
Wij;-):
Ha tantetje,
Je nichtje heeft het al over de tante die zondag terugkomt uit Oeganda. 'Dan is de baby er nog niet, maar daarna wel snel;-) '
Ik weet dus niet precies waarom ze graag wil dat je terugkomt.. omdat ze mijn buik zat is, of om jou te zien;-)) Geniet er nog even van, bruin nog ff bij en we zien je!
liefs,
Bas Jan, Evelien en Anna Sofie -
27 Januari 2012 - 11:08
Cobie Kattenberg:
wat een geweldig mooi verhaal, ja zo werkt het inderdaad. als je geluk heb zit je aan de goede kant. Geniet nog even van de laatste dagen. Ik wens je een goede terug reis. God bless you!
Liefs tante Cobie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
